با چنین شرایطی عدم امضاء تفاهم‌های نفتی و گازی بین دو کشور در سفر ابراهیم رئیسی به پکن موضوعی است که قدری سوال برانگیز می‌شود. خصوصا اینکه در میدان عمل هم چینی‌ها مشغول فاصله گرفتن از پروژه‌های نفت و گاز ایران و نزدیک شدن به بازیگران جهان عرب هستند.

ماجرای روابط دولت حسن روحانی با چینی ها سالهاست که محل انتقاد رقبای سیاسی اوست. رقبای سیاسی و منتقدان روحانی می‌گویند او از روی قصد و با انفعال آگاهانه نگذاشت تا روابط چین و ایران و سرمیاه گذاری های اقتصادی مشترک دو طرف رشد کند. از جمله در یکی از آخرین اظهارنظرهای مطرح شده در این رابطه جواد منصوری، سفیر اسبق ایران در چین در برنامه تلویزیونی دست خط مدعی شد: «سال ۹۵ چین پذیرفت که ۵۰ میلیارد دلار برای ما پروژه اجرا کند و به‌جای پول آن به‌تدریج نفت بگیرد اما دولت وقت گفت می‌خواهیم با اروپایی‌ها کار کنیم.» منصوری در سال های ۸۵ تا ۸۸ سفیر ایران در چین بود. همین ادعا قبلا هم توسط افراد دیگری مطرح شده بود اما یک روز پس از او، بهادری جهرمی سخنگوی دولت هم در شبکه افق همین موضوع را تکرار کرد و از رد کردن پیشنهاد همکاری اقتصادی چینی ها توسط دولت حسن روحانی به امید کار با طرف های غربی سخن گفت. اما درباره این چند نکته وجود دارد که مدعیان ادعای یاد شده درباره آن توضیحی نمی دهند.