پرویز پرستویی به تجمع برخی جانبازان جلو بنیاد شهید واکنش نشان داد.

دوشنبه شب قرار بود رسول خادم در مراسم بزرگداشت یک شهید مدافع حرم در زورخانه‌ای در شهر قزوین حضور پیدا کند که مسوولان اجازه برگزاری مراسم با حضور خادم را ندادند.

نمایش مستند «داستان‌های هزار و یک روز» در جنوب کالیفرنیا در آمریکا، قرار بود نمایش ساده از فیلمی نه چندان مطرح در سینمای ایران باشد. اما در حاشیه آن اتفاقات و درگیری‌هایی رخ داد که آن را به سرخط خبرها رساند. خبری که بازیگران اصلی آن، پرویز پرستویی و سام رجبی (با نام اصلی احسان رجبی) جودوکار سابق تیم ملی ایران بودند. حبیب احمدزاده سازنده این مستند نیز، نویسنده و کارگردان جنگ، است که فیلم را برای قدردانی از شیسکو تسویا، زنی ژاپنی، ساخته که به درمان سربازان ایرانی شیمیایی‌شده در جنگ ایران و عراق، کمک کرده است. گویا پرستویی و تیم سازنده فیلم به دعوت گروه «کد پینک» به آمریکا رفته اند. گروه «کد پینک» که فعالیت‌های خود را در راستای صلح عنوان می‌کند، سابقه سفر به ایران و دیدار با مقام‌های دولتی ایران را دارد و با برخی سیاست‌های دولت آمریکا در زمینه برنامه‌ هسته‌ای ایران و تحریم‌ها مخالف است. با این حال پس از حواشی پیش آمده مشاور پیشین وزارت خارجه آمریکا از صدور ویزا برای پرویز پرستویی ، انتقاد کرد و مدعی شد که نباید به وی ویزای آمریکا داده می شد. در نمایش این فیلم علاوه بر پرستویی، گوهر خیراندیش، اسدالله نیک‌نژاد، شهبال شب‌پره و اسفندیار منفردزاده نیز حضور داشتند که همگی هدف کارزارِ شماری از ایرانیان مقیم آمریکا با عنوان شرمسار کردن قرار گرفتند... شماری از این افراد، در میزگرد پایانی فیلم و همین‌طور در بیرون ساختمانی که فیلم نمایش داده شد، از پرویز پرستویی پرسیدند که چرا با وجود فعالیت‌های خیرخواهانه خود، درباره نقض حقوق بشر در ایران و ماجرای آبان ۱۳۹۸ سکوت کرده است... در شبکه‌های اجتماعی شمار زیادی به انتقاد از پرویز پرستویی ،‌ بازیگر ایرانی، و گوهر خیراندیش پرداخته‌اند که در کالیفرنیا زندگی می‌کند. در مقابل شماری هم از اقدام مخالفان جمهوری اسلامی در تعقیب و فیلمبرداری از شرکت کنندگان انتقاد کرده‌اند و آن را عملی غیرانسانی خوانده‌اند. اما هنر حاصل گفت وگو و ادامه دهنده و غنابخشنده آن است. گفت‌وگو، مخالف جنگ است، مخالف توهین است، مخالف خرابی و ویرانی است، اما آنجا که گفت وگو به پایان می رسد، جنگ آغاز می شود. فحاشی زبان می‌گشاید. جنگ طلبان، با کلام بیگانه اند و با ظلم و دشنام، همسو. پس، گفت وگو از والاترین هنرهاست. اینجاست که سینما در میانه همه هنرها، زندگی بخش ترین و آشتی آفرین‌ترین هاست. کاش پیام صلح پرستویی و همراهانش، حتی اگر با حواشی سازمان یافته عده ای نیز روبه رو شده بود، این چنین معنا می‌شد...

پدر جایگاه والایی درسینمای ایران دارد و بازیگران بسیاری در فیلم‌های مختلف تصویرگر صحنه‌هایی تاثیرگذار از رشادت‌ها و فداکاری‌های آنان بوده اند و تلاش کرده اند که تصویری ناب از پدر به عنوان فردی تاثیرگذار در زندگی را به نمایش گذارند.

روحانیتِ غیرکلیشه ای در قاب سینمای ایران سابقه بلندبالایی ندارد اما کاراکترهای روحانی بسیاری در این حوزه شاخص شدند. تا پیش از سال ۷۹ روحانی در سینمای بعد از انقلاب شخصیتی دست نیافتنی بود که به سبب کثرت صفات مثبتش، صرفاً در آسمان ها می شد جست و جویش کرد! اما با شروع دهه ۸۰ پرداخت به این موضوع کمی حقیقی تر شد.