گروهی از پرستاران بیمارستان‌های شهدای تجریش تهران، بیمارستان طالقانی چالوس، بیمارستان طالقانی آبادان و پرستاران چندین مرکز درمانی یزد، با استعفای دسته‌جمعی‌شان در ماه‌های گذشته، خبرساز شده‌اند.

بنا بر اعلام معاونت درمان وزارت بهداشت، ۱۶هزار تخت به ظرفیت بیمارستانی کشور اضافه شده، در حالی که فقط ۸هزار پرستار به منظور ارائه خدمات در نظام سلامت جذب شده‌اند. جذب ۸۰۰۰ پرستار کافی نیست؛ چرا که این تعداد فقط پاسخگوی بخش کوچکی از  نیازهای گذشته است. 

روند خروج پرستاران از بیمارستان‌های دولتی، در مقابل افتتاح و بهره برداری از بیمارستان‌های جدید؛ نقطه مقابل هم قرار گرفته‌اند و همین موضوع در حوزه پرستاری، چالش ساز شده است.

مهمترین دغدغه‌ جامعه پرستاری امنیت شغلی است که به منافع مسئولان و سیاستگذاران حوزه بهداشت و درمان کشور بستگی دارد؛ چرا که برخلاف سیاست معمول در کشورهای پیشرفته، بسیاری از آنان جزو سهامداران و اعضای هیات امنای بیمارستان‌های خصوصی و اعضای هیأت علمی بیمارستان‌های دولتی هستند. قراردادهای کاری پرستاران شرکتی، نمونه‌ای از استثمار پرستاران زیرمجموعه دولت در نظام درمانی کشور است. کارفرما با اتکا به ماده ۱۱ قانون کار اقدام به استخدام‌های ۸۹ روزه‌ پرستاران می‌کند که مشمول حقوق و سایر مزایا نباشند و بتواند قرارداد را فسخ کند.۳۰ درصد از پرستاران که لشکری ۳۰ هزار نفره را تشکیل می‌دهند استخدام رسمی نیستند و تحت عنوان قرارداد‌های شرکتی (قرارداد موقت با هلدینگ آوای سلامت وابسته به وزارت بهداشت) به صورت ۸۹ روزه، ۶ ماهه و یا ۱ ساله مشغول به کار هستند.

پرستاران سازمان تامین اجتماعی از سرپرست جدید می‌خواهند مطابق قانون مشاغل سخت زیان آور اجازه بدهند با ۲۰ سال خدمت بازنشسته بشوند.