«شادروان» فیلمی بیادعا، ساده و معمولی است که میکوشد قصهاش را بگوید و در این بین برخی مفاهیم اخلاقی و معضلات اجتماعی که طبقهی حاشیهنشین با آن درگیر هستند را مطرح کند. فیلم کمدیِ موقعیت قابلِ قبولی است که از دلِ یک فضای غمانگیز (مرگ پدر خانواده) بیرون میآید. موقعیتهای طنزی که محصولِ فقر و شرایط دشوار هستند اما باعث نمیشوند مخاطب تلخیِ این موقعیتها را فراموش کند.
«شادروان» خنده به لب میآورد اما تلاش میکند همواره شعور تماشاگر را در نظر گیرد و از شوخیهای سخیف و الفاظ زننده -جز در مواردی معدود- پرهیز کند. فیلم روایتگر تلاش یک خانوادهی تهیدست در حاشیهی شهر است که برای تهیهی هزینههای کفنودفنِ پدرشان گرفتار دردسرهای پیچیدهای میشوند؛ اما همین دردسرها، موقعیتهای مفرح و طنزی را ایجاد میکند. موقعیتهایی که بهواسطه بازیهای خوبِ بازیگرانش (بهویژه بهرنگ علوی و نازنین بیاتی) طنازتر و شیرینتر میشوند.
«شادروان» در ذات خود میخواهد یک کمدی انتقادی و آسیبشناسانه در ارتباط با انسانهایی باشد که فقر، قوت غالبِ زیستشان است؛ اما از آنجایی که مخاطبِ هدفش را میشناسد، از پرداختن به لایههای عمیق این موضوع خودداری میکند و سعی دارد لحظههایی مفرح و شاد برای یک خانوادهی ایرانی در تعطیلاتِ پایانِ هفته فراهم کند.
پرسش افکار عمومی به بهانه چالش با کریمی قدوسی
بررسی تامین حقابه هیرمند در گفتگوی فراز با مسعود امیرزاده
دیاکو حسینی در گفتوگو با فراز پاسخ موشکی و پهپادی به اسراییل را بررسی کرد
اینفوگرافیک
هفتخوان خرید گوشیهای اپل در ایران