آیا اعتصاب سراسری کارگران صنعت نفت ادامه می‌یابد؟

بیش از ۴۰ روز از آغاز اعتصاب سراسری کارگران صنعت نفت ایران می‌گذرد و باتوجه به برآورده نشدن مطالبات کارگران و متزلزل بودن وضعیت اقتصادی، کارگران بر ادامه اعتصاب سراسری موسوم به ۲۰۱۰ تاکید دارند و سعی می‌کنند در گروه‌های مجازی به یکدیگر برای ادامه کار روحیه بدهند ولی به گفته یکی از کارگرانی که در این اعتصاب شرکت دارد در این روزها در بسیاری از گروها ‌کارگران از یک‌دیگر می‌پرسند که «آیا این کمپین ادامه خواهد داشت یا در ادامه باید با شرایط گذشته ادامه کار بدهیم؟»

فضای اعتصاب از ابتدا با بیم و امید کارگران همراه بود و حالا رفته رفته می‌بینیم پیمانکارانی که با این شرایط، آینده پروژها را نامشخص می‌بینند خود را به کارگران نزدیک کرده‌اند و تلاش می‌کنند تا با زبانی نرم آنها را بر سرکار بیاورند ولی در مقابل کارگران این نوع رفتار پیمان‌کاران را نتیجه‌ای از اتحاد و نتیجه بخش بودن اعتصاب یک‌پارچه خود می‌دانند و سعی می‌کنند تا انتهای این اعتصاب حضور داشته باشند.

منوچهر یکی از کارگرانی است که با مسافرکشی سعی می‌کند مخارج خانواده خود را تامین کند. او که یک جوشکار با تجربه است حالا چهل روز می‌شود که به دلیل اهمیت ندادن کارفرما (پیمانکار) به حقوقش سرکار حاضر نمی‌شود. او خطاب به پیمانکارانی که از کارگران دعوت می‌کنند بر سرکار بازگردند می‌گوید: «اگر می‌خواهید ما به سرکار باز گردیم با حقوق درخواستی کارگران به اضافه  ۱۰ روز مرخصی با حقوق موافقت کنید، با کارگران‌ قرارداد کتبی ببندید و یک نسخه آن را به آنها بدهید، حقوقی که کمپین تعیین کرده در قرارداد قید شود و مهر و امضا کنید همچنین مسایل رفاهی را رعایت کنید تا قصه برای شما تمام شود.»

منوچهر در مورد آخرین تحولات کمپین ۲۰۱۰ به خبرنگار فراز می‌گوید: «برخی از پیمانکاران و کارفرماها می‌خواهند با سیاسی بازی و چرب زبانی کارگران را به سرکار باز گردانند ولی کارگران در این چند سال از دست پیمانکاران و کارفرماها آنقدر بی‌اعتمادی دیده‌اند که جایی برای جبران وجود ندارد و تنها راه اتمام این اعتصاب قبول موارد یاد شده در بیانیه‌های کمپین است.»

او در پاسخ به این سوال که چرا با پیمانکاران وارد مذاکره نمی‌شوید و بدون چانه‌زنی بر خواسته‌های خود تاکید دارید، ادامه می‌دهد: «بارها از سوی کارفرماها و پیمانکاران پیشنهاداتی برای مذاکره داده‌اند ولی به نتیجه‌ای نرسیدیم. اینکه می‌گویند در هر معامله‌ای اگر بِده بستان نباشد معامله‌ای انجام نخواهد شد باید خدمتان عرض کنم که ما چیزی جز حقوق خود از کارفرما و پیمانکار نمی‌خواهیم. ما به‌دنبال حق و حقوق پایمال شده خودمان هستیم و از سوءاستفاده‌هایی که وجود دارد رنج می‌بریم. زمانی بود که ما بر درست کار کردن تاکید داشتیم ولی باید بگویم که فراگیری قانون کار برای هر کارگر بیش از سایر مسایل اهمیت دارد. این اعتصاب هم با تکیه بر قانون کار به جلو می‌رود تا به نتیجه برسد. در واقع اصل بحث همین است که چرا کارفرماها در حوزه صنعت نفت علاقه‌ای به رعایت قانون ندارند؟ عیدی، سنوات، حق اولاد، حق مسکن، پرداخت بیمه طبق عنوان شغلی، پرداخت هزینه ایاب و ذهاب، نیاوردن فشار بیش از حد به نیروها برای افزایش آمار روزانه، پرداخت حقوق حداکثر بعد از گذشت ۳ ماه، عدم تهدید نیروها با اهرم فشار اخراج، تامین خوابگاه و سرویس و ... از جمله مهمترین خواسته‌های کمپین است.»

این کارگر متخصص در خصوص سوالاتی مبنی بر اینکه کمپین تا چه روزی ادامه خواهد داشت، اضافه می‌کند: «جواب این سوال کاملا واضح است. کمپین تا هر وقتی که به حق و حقوق واقعی‌مان برسیم ادامه خواهد داشت. می‌بینید که حالا از ۴۰ روز هم گذشته است، با این شرایط کارفرما نمی‌تواند با نشانه گرفتن جیب خالی کارگر او را برای بازگشت به کار بدون تغییر شرایط مجبور کنید. نیروهای پروژه‌ای اکثرا مشکل مالی دارند و با انواع قسط و هزینه‌های خانواده دست و پنجه نرم می‌کنند ولی ما دیگر نمی‌خواهیم این وضع ادامه داشته باشد. توجه داشته باشید که باعث و بانی این مشکلات مالی وجود همین پیمانکارانی است که حق کارگر را خورده است و هیچ‌کس او را مجبور نکرده که به قانون بازگردد.»

منوچهر با ادعای اینکه کارگران می‌توانند به کارفرما و پیمان‌کار برای رسیدن به خواسته‌های صنفی فشار بیاورند، ادامه می‌دهد: «باتوجه به مشکلات اقتصادی باید بگویم که کارگران اعتصاب کننده در وضعیت خوبی قرار گرفته‌اند. برای این ادعا باید به برگزاری جلسه فوری در تاریخ ۲۱/۴/۱۴۰۰ در سالن همایشهای پارس‌جنوبی که با حضور بیش از ۱۸ مدیرعامل و معاون و ... برگزار شد اشاره کنم. در این جلسه مدیران و مسوولان خطر را بیخ گوش خود احساس کرده‌اند و همچنان ادامه پروژها و بهره‌برداری در هاله‌ای از ابهام می‌بینند. توجه داشته باشید که یک کارگری که در اعتصاب است اگر ماهی ۱۰ میلیون تومان از دست بدهد، شرکت و پیمانکار چندین میلیون دلار در این مدت ضرر خواهد کرد. با این شرایط می‌بینیم که طرفی که بیشتر عجله دارد کارفرما است. کارگران با اتحاد که اکنون دارند تلاش می‌کنند با رسیدن به حقوق خود چرخ صنعت نفت ایران را بچرخانند ولی اگر اکنون به خواسته‌های خودمان نرسیم دیگر قید کار در این حوزه را خواهیم زد. مطمئن باشید پس از این موضوع کارفرماها باید به فکر پرورش نیروهای متخصص جدیدی باشند که با این حقوق کار کنند. چون بسیاری در هیچ شرایطی نمی‌خواهند با این وضعیت مشغول به کار شوند.» 

او در پایان می‌گوید: «شرایط مالی همکاران ما بسیار سخت است و باتوجه به اینکه پس اندازی نداریم فشار زیادی به ما و خانواده‌هایمان وارد می‌شود ولی در هر شرایطی که به سر ببریم حالا که اجازه بهره‌کشی از خودمان را نمی‌دهم بسیار خوشحالیم. در پایان به این موضوع هم اشاره کنیم که اگر این کمپین چهارسال پیش تشکیل می‌شد حالا همه ما می‌دانستیم که چه باید بکنیم و کاسه چه کنم کنم در دست نمی‌گرفتیم ولی ماهی را هر وقت از آب بگیرید تازه است. ما امیدواریم این کمپین بتواند در اجرای قانون کار در همه صنف‌ها کمک بکند.»