سریال «نون خ» ۵ خیلی دلنشین است. این که تمام ساکنان ایران با هر زبان و قومیتی این مدلی بتوانند با هم صمیمانه در ارتباط باشند خیلی زیباست. در این بین زبان فارسی به عنوان میراث مشترک تمام ایرانیان ریسمان این پیوند است. از کرد‌های غرب کشور تا بلوچ‌های شرق کشور را بهم وصل می‌کند.  

عراق که یکی از محور‌های اصلی مقاومت بوده و سابقه مبارزه با اسرائیل را در کارنامه خود دارد، در طول تاریخ عرصه جنجال اکثر اتفاقات منطقه بوده، اینبار و با توجه به متفاوت بودن واکنش عراقی‌ها حداقل در این چند سال اخیر بر آن آمدم تا گوشه نگاهی به واکنش مردم عراق و جریان‌های مختلف سیاسی_اجتماعی داشته باشم که البته همراه با مقدمه و توضیحاتی پیرامون مسائل مربوطه است.

«نوروز» در فارسی به معنای روزِ نو است که مصادف با روز اول فروردین در گاهشماری باستانی ایران است.

باورش سخت است، اما ایران دهه ۱۳۲٠خ، یعنی ایران بیطرف، ولی اشغال شده یا کشور شکست خورده در جنگ جهانی، دو پیروزی سیاسی مهم علیه دول پیروز آن روزگار بدست آورد که مثل بمب در جهان صدا کرد. یکی تخلیه شمال از سوی ارتش سرخ و شکست ایادی فرقه وابسته به شوروی در آذربایجان و کردستان؛ و دوم خلع ید شرکت نفت ایران و انگلیس (BP امروز) در نتیجه پیروزی ایران در لاهه و به بار نشستن نهضت ملی. به این ترتیب ایران تنها دولتی بود که توانست در اوج جنگ سرد شکست‌های معنادار سیاسی به هر یک از رهبران دو قطب بزرگ تحمیل کند.

یک سال از چشم بستن استاد بر این دنیای پر آشوب آلوده گذشت. یکسال حضور غایب او را تجربه کردیم و این دردی است که درمان ندارد.

نخبگان فکری و به تعبیری منورالفکر‌ها بعد از انقلاب مشروطه در سال ۱۲۸۵ امید بسیاری به این انقلاب بسته بودند. آن‌ها شورمندانه حوادث را دنبال می‌کردند و باور عمیق داشتند ایران گام در راه سعادت گذاشته است. اما حوادث پی در پی که بر سر راه انقلاب نوپا چه در داخل چه متاثر از وضعیت جهانی شکل گرفت کم کم بذر تردید را در ذهن این روشنفکران پراکند و چشم‌ها را معطوف به مشکلات بنیادی‌تری در جامعه ایرانی نمود.

هر نظام سیاسی، تب سنج‌هایی دارد؛ نظیر نحوه حکمرانی، روش برگزاری انتخابات، سطح مشارکت و ... اما یکی از مهم ترین دماسنجها، آزادی رسانه‌ها و وضعیت روزنامه‌نگاران است.

کریم مجتهدی نام آشنای هر دانش آموخته فلسفه است. زبان آسان و روان او حتی هگل را هم برای خوانندگانش ساده و زیبا می‌کرد.

«۶ شهریور ۶۷؛ آقای رازینی آمد و در خصوص بازداشت آقای وحیدی توضیحاتی داد. به ایشان گفتم آزادش کنند.»