مجله تایم آمریکا در مطلبی با اشاره به تحولات اخیر در سرزمینهای اشغالی نوشت: بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر اسرائیل، سالها به عنوان یکی از بااستعدادترین سیاستمداران زمانه خود شناخته میشد. توانایی عجیبش در پیروزشدن در انتخابات، و تبدیلشدن او به باسابقهترین نخستوزیر اسرائیل، برایش لقب «جادوگر» را به همراه داشت. نتانیاهو طی چهارسال، پنجبار، برای کسب اکثریت آراء در انتخابات شرکت کرد. و در نهایت امر با سرسختی توانست در رأس ائتلافی متشکل از متعصبان مذهبی و برتریطلبان یهود و همجنسگرایان، قدرت خود را تثبیت نماید.
با این وجود اقدامات وحشتزدهاش طی چند روز اخیر نشان داد که او ارتباط سیاسی خود را از دست داده است... و به همراه آن، هاله شکستناپذیری که او را در بهترین بخش از سهدهه به سیاستمداری قدرتمند تبدیل کرده بود.
عهدی که آقای نتانیاهو در دسامبر گذشته با احزاب مذهبی و جناح راست بسته بود، شامل تعهد به تضعیف اختیارات و استقلال دیوان عالی میشد. بسیاری از جناحین راست به قضات غیرمنتخب معترض بودند... چرا که غرض و مقصود آنها را خنثیکردن اراده سیاستمداران منتخب میدانستند. اما با این وجود اسرائیلیان ۱۲ هفته گذشته را جهت محافظت از استقلال قضایی به خیابانها آمدهاند. و شمار این معترضان به طور پیوسته رو به افزایش رفته است.
و این در حالیست که دولت آقای نتانیاهو تلاش دارد تا پیش از دوم آوریل، قوانین خود را اجرایی کند [یعنی زمانی که کنست (پارلمان) وارد تعطیلی یکماهه خود میشود].
آنچه در این جنبش اعتراضی اهمیت یافته، خیل عظیم خلبانان و افسران حاضر در واحدهای ذخیره و نخبه نظامی است که تهدید میکنند برای خدمت معرفی نخواهند شد. این گروه عظیم ذخیره، در طومارهایی اعلام کردهاند که «به دیکتاتوری خدمت نخواهند کرد». و با این کار به طور بالقوه مشکلات بسیاری را برای ارتش اسرائیل که شدیداً به ذخایر خود متکی است، ایجاد کردهاند.
رؤسای امنیتی، شکایت ازین دارند که این موضوع مقابله با تشدید خشونت در جبهه فلسطینی واقع در کرانه باختری اشغالی را دشوار کرده؛ ضمن آنکه مواجهه با تهدیدات دورتر از جانب ایران و نیروهای نیابتی آن در منطقه را نیز با مشکل مواجه ساخته است.
این موضوع در ۲۵ام مارچ زمانی که وزیر دفاع، یعنی یوآو گالانت، علناً هشدار داد که تنشها بر سر اصلاحات قضایی، نیروی دفاعی و آژانسهای امنیتی را متأثر میکند، به اوج خود رسید. او گفت: «این تهدیدی آشکار، فوری و ملموس برای امنیت کشور است.»
یک روز بعد آقای نتانیاهو او را اخراج کرد؛ اقدامی که میتوان آن را بزرگترین اشتباه سیاسی وی در طول دوران حرفهایش نامید. به نظر اینطور میرسد که نتانیاهو به جای پذیرش توصیههای متحدان و وزرای درون حزب لیکود، بیشتر نگران از دستدادن حمایت احزاب راست افراطی و فرامذهبی در ائتلاف خویش است... کسانی که انگار برای ماندن در قدرت به حمایتشان نیاز دارد.
به فاصله چندساعت پس از برکناری آقای گالانت، اسرائیلیها دوباره به خیابانها هجوم برده و خانه نتانیاهو در اورشلیم را محاصره کردند. آنها مسیرهای اصلی تلآویو را مسدود نمودند.
صبح روز بعد، اتحادیههای کارگری و کارفرمایان اصلی، اعلانِ اعتصابی عمومی نمودند؛ اعتصابی که به موجب آن بنادر تعطیل، و پروازهای فرودگاه اصلی متوقف شدند... بدینترتیب بسیاری از مناطق کشور علناً تعطیل شدند. آنگاه بود که معلوم شد بازی واقعاً به آخر رسیده است.
در غروب ۲۷ مارچ، آقای نتانیاهو عقبنشینی کرده و برای مذاکراتی که بر سر این قانون در حال انجام بود اعلام «تایمآوت» کرد. اما او باز به جای آرامسازی فضای داخلی کشور، مردمش را برافروخته کرده و گفت: «اقلیتی از افراطگرایان هستند که مایل به تکهتکه کردن کشور ما هستند... آنها ما را به سوی جنگی داخلی پیش برده و خواهان امتناع از خدمات ارتشاند. و این جنایتی وحشتناک است.»
یکی از مقامات ارشد دولتی او استدلال میکند که این گفتگوها میتواند فرصتی برای اسرائیل باشد تا در نهایت با فقدان قانون اساسی دستوپنجه نرم کرده و وضعیت «قانون اساسی» را [که دیوان عالی به آن جایگاهی «شبه قانون اساسی» داده است] روشن کند.
با این وجود واقعیت اجتنابناپذیر اینکه نتانیاهو در این نبرد شکست خورده و حالا اجرای قانون در جلسه بعدی پارلمان را دشوار میبیند. بعید به نظر میرسد که اسرائیلیان سکولار و لیبرال پس از یکبار قیامی که اتفاق افتاده، آن هم بر سر موضوعی که از نظر آنها تهدیدی جدی برای دموکراسی بوده، حاضر به عقبنشینی شوند.
آنچه مسلم است تلاش برای سرکوب این تغییرات بیشک به اعتراضاتی بیشتر و گستردهتر خواهد انجامید و با اینکه نتانیاهو تا حدی در آرامسازی فضا موفق عمل کرده، اما شاید هنوز نیاز به تلاش برای جلب حمایت احزاب راستگرا و مذهبی داشته باشد.
نتانیاهو حتی اگر بتواند ائتلاف خود را در قدرت نگه دارد، اقداماتش شدیداً وجههی او را از منظر تجاری و بُعد دفاعی تخریب کرده است... و این دو حوزه، برای نخستوزیری که تمام حرفه خویش را بر پایه اقتصادِ رو به رشد و امنیت بنا نهاده است، حیاتی محسوب میشوند. اما انگار تاریخ قرار است او را به سبب سوقدادن اسرائیل به آستانه درگیری داخلی و تفرقه عمیق تا همیشه به یاد بسپارد.
دیاکو حسینی در گفتوگو با فراز پاسخ موشکی و پهپادی به اسراییل را بررسی کرد
در گفتوگوی فراز با ناصر نوبری، آخرین سفیر ایران در شوروی بررسی شد:
هفتخوان خرید گوشیهای اپل در ایران