«در داخل کشور هیچ محدودیتی برای هیچ‌کس نداریم، حتی هنرپیشه‌هایی که قبل از انقلاب در ایران بودند اگر طبق ضوابط ما کار کند فضا برایش مهیا است و بازگشتشان هیچ مشکلی ندارد»، این اظهارات تازه وزیر ارشاد است. اظهاراتی که در ظاهر امر امیدوارکننده است و می‌تواند مخاطب از همه جا بی‌خبر این اظهارات را دچار خیالی خوش کند‌. اما تنها نیم‌نگاهی به کارنامه ۲۳ ماهه وزارت ارشاد و سازمان سینمایی دولت سیزدهم و همچنین پیشینه این ادعا و نتایج آن کافی است که دریابیم بر خلاف ادعاها، فضای فرهنگی که متولیان دولتی برای اهالی هنر به وجود آوردند، خالی از محدودیت و انسداد نبوده و نیست.

خانواده حبیب محبیان ، با انتشار ویدئویی در اینستاگرام از تخریب سنگ مزار این هنرمند، برای بار دوم در روستای نیاسته رامسر خبر داده‌اند. او از مهمترین چهره‌هایی است که در نتیجه باور کردن به تبلیغات نهادهای خاص برای بازگشت ایرانیان مهاجر به ویژه هنرمندان، به کشورش بازگشت اما سرنوشت تلخی پیدا کرد. حبیب نه تنها مجوز کنسرت پیدا نکرد بلکه طعم بازداشت و دستگیری را هم چشید. این خواننده در سال ۱۳۹۳ در جاده‌ی ماسوله در حال تولید کلیپ ترانه‌ «خرچنگ‌های مردابی» بود که توسط نیروی انتظامی بازداشت شد. پس از مرگ هم عده‌ای نامش را برای جایگاه خود در خطر می‌دیدند و از آنجا که خانواده حبیب حامی و پشتیبانی در ایران نداشتند، نه تنها نتوانستند او را در قطعه هنرمندان «بهشت‌زهرا» به خاک بسپارند بلکه اجازه دفن در زادگاهش در منطقه شمیران را هم نیافتند و در نهایت او را به محل زندگیش در رامسر بردند. تخریب سنگ مزار هنرمندان اتفاق تازه‌ای نیست اما تکراری بودن آن چیزی از غم‌انگیز بودنش کم نمی‌کند و البته الاشی هم برای دستگیری و مجازات خاطیان صورت نمی گیرد.