چگونه چین دریاها را از ماهی خالی می‌کند؟

سال‌هاست ماهیگیران و مسئولان شیلات ایران از حضور کشتی‌های ماهیگیری چین در آب‌های خلیج فارس انتقاد می‌کنند و نسبت به آن هشدار می‌دهند. در این راستا از صید غیرمجاز و بی‌رویه صحبت می‌شود و نابودی مرجان‌ها و زیان‌های مالی به ماهیگیران بومی. این مشکل تنها مختص ایران نیست. به گزارش مجله خبری «آبزرورس» که وابسته به شبکه تلویزیونی بین‌المللی فرانسه است، در سال جاری میلادی شمار کشتی‌های غول‌پیکر چینی که از اقیانوس آرام عبور کرده‌اند تا در نزدیک جزایر گالاپاگوس به صید جانوران دریایی بپردازند افزایش یافته و به ۳۰۰ فروند رسیده است.

جزایر گالاپاگوس حدود ۱۰۰۰ کیلومتر از سواحل آمریکای جنوبی فاصله دارند و متعلق به کشور اکوادور هستند.

این مجمع‌الجزایر در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است و دارای گونه‌هایی از آبزیان کمیاب مانند شیرهای دریایی و لاکپشت‌های سبز گالاپاگوس‌ است.

اکوادور نمی‌تواند با چین درگیر شود زیرا مانند بسیاری از کشورهای آمریکای لاتین به‌شدت وابسته به غول آسیایی است: چین بزرگترین خریدار نفت اکوادور و یکی از طلبکاران عمده این کشور به‌شمار می‌رود.

صید «قانونی»

ماهیگیران چینی همواره تاکید می‌ورزند که فاصله ۲۰۰ مایل دریایی از جزایر را رعایت می‌کنند و به همین دلیل صیدشان قانونی است.

تا ۲۰۰ مایل دریایی از خط ساحلی هر کشور منطقه انحصاری اقتصادی آن کشور به‌شمار می‌رود و دولت می‌تواند در این مناطق به پژوهش بپردازد و از منابع آن بهره‌برداری کند.

به گزارش مجله آمریکایی اکونومیست، ماهیگیران چینی این حد را رعایت می‌کنند، اما خارج از این محدوده برای ماهی‌های منطقه متعلق به جزایر گالاپاگوس طعمه می‌گذارند و از این راه آنها را به دام می‌اندازند.

آنها علاقه ‌ویژه‌ای به شکار ماهی مرکب هومبولت، ماهی تُن و کوسه دارند. در شرق آسیا نوک باله کوسه‌ها به عنوان یک غذای لذیذ از محبوبیت خاصی برخواردار است.

«ماهی به اندازه کافی وجود دارد»

چین در واکنش به اعتراض‌هایی که تاکنون صورت گرفته است استدلال می‌کند که ذخایر بزرگ ماهی در این آب‌ها به اندازه کافی و دست نخورده وجود دارد و شکار ماهی در آنجا مشکلی ایجاد نمی‌کند.

فیلیپ کانستینگر از سازمان جهانی محیط زیست (WWF) نظر دیگری دارد. او می‌گوید، چینی‌ها ماهی مرکب هومبولت را شکار می‌کنند، اما جمعیت این گونه ماهی تاكنون به‌درستی ثبت نشده است، بنابراین آنها نمی‌توانند به طور مستند بگویند که این گونه ماهی «به اندازه کافی وجود دارد».

محیط بانان و سیاستمداران، این گونه صید را ماهیگیری «غیرقانونی و بی‌نظم و بدون سند» (IUU) می‌نامند.

به گفته کانستینگر، ماهیگیریIUU انواع گوناگونی دارد. به عنوان مثال، در اروپا ماهیگیران پیکر بی‌جان جانورانی را که شکار کرده‌اند اما خریدار ندارند به دریا می‌اندازند. طبق قوانین موجود، آنها باید «صید بی‌خاصیت» را به خشکی ببرند و آمار و گونه‌هایشان را مستند کنند.

چینی‌ها به جای اروپایی‌ها در آفریقا

کانستینگر در رابطه با ماهیگیری IUU می‌گوید: «وضعیت در سواحل آفریقا فاجعه‌بار است.» به گفته او، گارد ساحلی برخی کشورهای آفریقایی توانایی کنترل موثر قایق‌های ماهیگیری را ندارد.

به همین دلیل دولت‌های اروپایی کشتی‌های ماهیگیری خود را موظف به حمل دستگاه‌های «جی پی اس» کردهاند تا شیوه کارشان شفاف‌تر شود.

به گفته کانستینگر در سال‌های اخیر حضور آنها در آب‌های آفریقا همواره کاهش یافته است، ولی کشتی‌های چینی جای آنها را گرفته‌اند.

سییرالئون که یکی از تنگدست‌ترین کشورهای أفریقای غربی به‌شمار می‌رود آسیب زیادی از حضور ماهیگیران چینی دیده است.

بر أساس برخی گزارش‌های موثق، چینی‌ها روزانه ۶۰ تا ۱۰۰ تن ماهی در آب‌های سیرالئون شکار می‌کنند، اما تنها ده درصد سود فروش این ماهی‌ها را به دولت سییرالئون می‌پردازند