ماجرای زنی که چکش خرید تا بی‌گناهان را به تجاوز متهم کند!

النور ویلیامز، ۲۲ ساله و اهل بارو-این-فورنس، در ماه ژانویه به ۹ فقره انحراف در مسیر عدالت محکوم شد. قاضی، آقای جاستین آلتهام، با صدور حکمی در دادگاه پورستون، اعلام کرد که این اتهامات «کاملاً تخیلی» بوده است... ضمن آنکه متهم را به این خاطر که «آن‌طوری که باید ابراز ندامت نکرده است» به باد انتقاد گرفت.

ادعاهای این زن از ماه می ۲۰۲۰ و در طول دوران قرنطینه آغاز شدند؛ یعنی زمانی که او آغاز به انتشار عکس‌های خود در فیس‌بوک کرد. بر روی تصاویر انتشاریافته‌ی او، آثار کبودی‌های تکان‌دهنده، چشمانی سیاه و انگشتی که روی آن نشانه‌های بریدگی وجود داشت، دیده می‌شد. او ادعا کرده بود که توسط مردانی آسیایی که «شرور و در عین‌حال باهوش» بودند و اغلب صاحب مشاغل پاکستانی، مورد ضرب‌و‌شتم قرار گرفته و مجبور به شرکت در «مهمانی‌های جنسی» شده است.

خیلی طول نکشید که این اتهامات از مرز کامبریا پا فراتر گذاشت و جرقه یک کمپین همبستگی جهانی با عنوان «عدالت برای الی» را راه انداخت؛ کمپینی که در فیس‌بوک بالغ بر ۱۰۰‌هزار عضو را جذب خود کرده و در سراسر بریتانیا نیز تجمعاتی را برانگیخت.

پلیس کامبریا در سال ۲۰۲۰، ۱۵۱ جنایت مرتبط با این پرونده را به ثبت رساند؛ جنایاتی از قبیل روابط خطرناک، آزارواذیت، و نیز آسیب‌های اجتماعی و تخلفات نظم عمومی. تا حدی که در تابستان آن سال، شمار جنایاتی ازین دست در بارو به سه‌برابر افزایش پیدا کرد.

ویلیامز در نامه‌ای که پس از آن به قاضی دادگاه تقدیم کرده بود، بر بی‌گناهی خویش تأکید کرده و گفته بود از این که پست فیس‌بوکی‌اش تا این‌حد بر بارو تأثیر گذاشته متأسف و پریشان است.

او نوشته بود: «می‌دانم که این وظیفه شماست که رأی هیئت‌منصفه را باور کنید. می‌دانم اشتباهاتی مرتکب شده‌ام و از بابت‌شان متأسف هستم. می‌دانم این بهانه خوبی نیست. اما من هم جوان بودم و گیج. نمی‌گویم گناهکار هستم. اما می‌دانم که اشتباهاتی مرتکب شده‌ام و بابت‌شان هم متأسفم. بابت مشکلی که در بارو ایجاد شده است هم باید بگویم داغانم کرد. یک‌درصد اگر احتمال می‌دادم پست فیس‌بوکی‌ام چنین عواقبی دارد، هرگز انتشارش نمی‌دادم.»

قاضی گفت که ویلیامز مسئولیت محدودی در قبال تنش‌های اجتماعی برآمده از پست فیس‌بوکی خود دارد. او گفت: «برخی از تأثیرات اجتماعی این اقدام را می‌شد پیش‌بینی کرد.» اما قاضی در عین‌حال تبعات دروغ‌های ویلیامز را در سیستم عدالت کیفری بسیار گسترده دانسته و اضافه کرد: «حالا این خطر به وجود آمده که قربانیان واقعی دیگر تمایل چندانی به پناه‌آوردن به قانون نداشته باشند.»

علی‌رغم تمرکز بر مردان آسیایی، ویلیامز تا پیش از انتشار پست فیس‌بوکی‌اش به چندین اتهام انحراف در مسیر عدالت نیز متهم شده بود.

ادعاهای دروغین او شامل داعیه تجاوز سه‌مرد جوان سفیدپوست می‌شد؛ که یکی‌شان به نام الیور گاردنر، شبی در یک خیابان از او درخواست فندک برای روشن‌کردن سیگارش کرده بود. جوان دیگر به نام جردن ترنگوو نیز به اتهام اینکه به ویلیامز تجاوز کرده و با ضربات چاقو او را تهدید به مصرف مواد مخدر کرده بود، به ۷۳ روز زندان محکوم شد.

اما بی‌رحمانه‌ترین و می‌شود گفت وحشیانه‌ترین اتهامات ویلیامز به یکی از تجار بارو زده شده بود؛ مردی با نام محمد رمضان، که حالا ۴۳ سال دارد. رمضان در دادگاه کیفری پرستون گفت که ویلیامز را تنها یک‌بار، آن هم خیلی کوتاه و در یک‌مهمانی خانوادگی ملاقات کرده است. ویلیامز در آن دادگاه ادعا کرد که رمضان در واقع رئیس یک باند بین‌المللی است که اولین‌بار و در سن ۱۲-۱۳ سالگی با او رابطه جنسی داشته است. هم‌چنان که مدعی بود محمد رمضان، او و ده‌ها دختر دیگر را در شمال‌غرب انگلستان و خارج از کشور قاچاق می‌کرده است.

ترنگوو، گاردنر و رمضان همگی گفتند که پس از اتهاماتی که ویلیامز به ایشان وارد کرده بود، تصمیم به خودکشی داشتند.

ترنگوو و رمضان برای تماشای جلسه محکومیت ویلیامز در دادگاه حضور به هم رساندند. بیرون دادگاه اعضای هیئت‌منصفه (که برای حضور در جلسه دعوت شده بودند) این دو مرد را در آغوش کشیده و دستان‌شان را فشردند.

ویلیامز در دادگاه ضمن تشکر از قاضی جلسه با مادر و خواهرش خداحافظی کرده بود. خواهر او لوسی پس از ادعای ویلیامز مبنی بر اینکه رمضان او را به آمستردام قاچاق کرده و در یک فاحشه‌خانه با قیمتی بالا فروخته است، گفت که او و خواهرش به آمستردام رفته بودند تا تولد ۱۸ سالگی ویلیامز را جشن بگیرند.

ویلیامز شش تلفن همراه داشت که از آنها برای ساختن هویت جعلی استفاه می‌کرد. کار دیگری هم که انجام می‌داد این بود که [از طریق اپلیکیشن دوست‌یابی تیندر، و یا مشترکین اکانتش در OnlyFans] اسنپ‌چت مردان واقعی که با آنان ملاقات کرده بود، دست‌کاری می‌کرد.

پلیس توانست ثابت کند که یکی از حساب‌های اسنپ‌چت که ظاهراً متعلق به ترنگوو بوده، با استفاده وای‌فای خانه خانواده ویلیامز در جزیره والنی در بارو ایجاد شده است.

ویلیامز فهرستی از ۶۰ دختر را به پلیس ارائه کرده و مدعی شده بود که نیمی از این افراد از کامبریا و نیمی دیگر از مناطق دیگر بوده و به ادعای او توسط باند رمضان از راه به در شده بودند. اما پلیس سراغ تک‌تک آن دختران رفته بود و همگی‌شان بی‌خبر از همه‌جا حیرت کرده بودند.

یکی ازین دختران کلوئه (این نام واقعی دختر نیست) بود. او به گاردین گفت که سال‌بالایی ویلیامز در مدرسه والنی بوده و اصلاً نفهمیده موضوع چیست.

او که حالا ۲۱ سال دارد گفته بود که تنها یک‌شب با ویلیامز بیرون بودند و آشنایی‌شان در حد سلام‌وعلیک ساده است و ارتباط نزدیکی با هم ندارند: «غافل از همه‌جا یکهو پلیس آمد در خانه‌مان. آنها گفتند که ویلیامز مدعی شده که به همراه من در مهمانی‌های مورکامب و پرستون حضور داشت. در حالی‌که این واقعیت ندارد.»

در همان انحاء پلیس فیلم دوربین مدار بسته‌ای را منتشر کرده بود که النور ویلیامز را در حال خرید چکش در تسکو نشان می‌دهد.