پیش می‌آید که فعالیت کنشگران ایرانی که که گرایش‌های چپ و طرفدار کارگر دارند در  چند حیطه پررنگ تر دیده شود: خبر رسانی -غالبا مملو  از هیجان- در مورد اعتراضات کارگری،  و توییت و پست گذاشتن در نقد حاکمیت در باب وخیم بودن اوضاع. 

به تبع این نوع توجه، ممکن است این نوع فعالیت‌ها مقبولیت بیشتری داشته باشند، و یا حتی به خاطر این مقبولیت به عنوان عمل و کنشگری ایده‌آل شناخته بشوند. 

خلاصه شدنِ فعالیت کنشگران در این دو مورد برای قشر کارگر خطرناک است. بهبود اوضاع  کارگران و اقشار آسیب  پذیر در گرو دسترسی به مشاوره حقوقی مجانی یا داوطلبانه، و داشتن نیروی مجرب داوطلب برای چانه زنی و گفتگو با سیاستگزاران است.  

چون این دو مورد در محیط‌های غیر آنلاین انجام می‌شوند و الزاما به تشویق‌ها و هیجانات آنلاین ختم نمی‌شوند، بالطبع از اقبال کمتری برخوردارند و پیش می‌آید که کنشگران این فعالیتها  را به اندازه‌ی گزارش دادن و نوشتن پستهای آنلاین جذاب  و پرطرفدار نبینند. 

کارگران آمازون متحد شوید!

درسی که در ماجرای آمازون برای کنشگران ایرانی و منتقدین به وضع موجود است شاید این باشد: برای تغییر واقعی، به زمان بسیار و کارهایی دور از توجه همگانی و  به تبع آن به دور  از رسانه‌های فارسی زبان خارج از کشور نیاز است. خبررسانی صرف و فعالیت آنلاین نه تنها به بهبود اوضاع کمک نمی‌کند  که ممکن است با وزنِ  اشتباهی ای که به انواع فعالیت‌ها می‌دهد، به وخامت اوضاع بیانجامد تا  به بهبود آن.