این داروی آزمایشی می‌تواند در گستره تحقیقات سرطانی تغییر به وجود آورد

گروه کوچکی از افراد مبتلا به سرطان روده بزرگ (رکتوم) چیزی شبیه به یک معجزه را تجربه کردند: سرطان آنها به سادگی و پس از درمانی تجربی ناپدید شد.

در آزمایش بسیار کوچکی که توسط پزشکان مرکز سرطان مموریال اسلون کترینگ نیویورک انجام شد، بیماران، دارویی به نام دوستارلیماب را به مدت شش ماه مصرف کردند.

این آزمایش باعث شد تک‌تک تومورهای سرطانی آنها ناپدید شود. این گروه آزمایشی، تنها ۱۸ نفر را شامل می‌شد. و بنابراین برای کشف نحوه کارکرد این درمان، به اقدامات بیشتری نیاز است. اما برخی دانشمندان معتقدند که چنین نتیجه‌ای در تاریخ تحقیقات سرطان بی‌سابقه بوده است.

دکتر هانا سانوف، از مرکز جامع سرطان Lineberger، در دانشگاه کارولینای شمالی، به All Things Considered (ATC) [که مهم‌ترین برنامه خبری شبکه ملی ان‌پی‌آر است] ملحق شده و به تشریح چگونگی عملکرد این دارو و کاربرد آن برای آینده تحقیقات سرطانی پرداخت.

سانوف اگر چه در جریان روند این مطالعات نبود، اما به نتایج آن اشاره کرده است. مصاحبه مزبور با اندکی ویرایش مقابل شماست:

او در اولین واکنش خود به این نتایج گفت: من فوق‌العاده خوش‌بین هستم. همان‌طور که در مقدمه نیز اشاره کردید، سابقه نداشته که در بیماران سرطانی، درمانی به طور مشترک و در ۱۰۰ درصد مبتلایان تأثیر‎گذار باشد.

در مورد نحوه عملکرد این دارو برای درمان سرطان:

این دارو از دسته داروهای مهار‎کننده ایمونوتیک است. این‌ها داروهای ایمونوتراپی هستند که کار خود را با حمله مستقیم به خودِ سرطان انجام نمی‌دهند؛ بلکه سیستم ایمنی فرد را وامی‌دارند که این کار را انجام دهد.

این داروها مدت زیادی در ملانوم و سایر سرطان‌ها وجود داشته‌اند؛ اما تا همین اواخر به عنوان جزئی از مراقب‌های معمول سرطان‌های روده بزرگ محسوب نمی‌شده‌اند.

در مورد انواع عوارض جانبی که بیماران تجربه می‌کنند:

شمار افرادی که عوارض جانبی را تجربه کردند بسیار کم بود... در واقع می‌توان گفت تا حدی انگشت‌شمار که می‌توان نتیجه‌گیری کرد که اکثر افراد، به هیچ عنوان عوارض جانبی شدید را تجربه نمی‌کنند.

در مورد اینکه این مطالعه چطور می‌تواند در عمل تغییر ایجاد کند:

امید ما این است که چنان‌چه زیر‎گروهِ ۵ تا ۱۰ درصدی مردم که مبتلایان به سرطان رکتوم را شامل می‌شوند، بتوانند به مدت شش ماه به این درمان ادامه داده و ایمونوتراپی دریافت کنند، درمان خواهند یافت. من واقعاً واژه‌ای سراغ ندارم که برای این موقعیت مناسب باشد. در چنین مواردی اغلب از «تغییر پارادایم» استفاده می‌شود... اما باید گفت که اتفاق اخیر واقعاً یک تغییر پارادایم بوده است.

در مورد اینکه چرا ایده «صرف‌نظر کردن از جراحی برای درمان سرطان»، ایده‌ای بسیار انقلابی است:

در سرطان رکتوم، این بخشی از مکالمه‌ای است که ما با یک فرد در هنگام تشخیص بیماری‌اش داریم. «ما بسیار امیدواریم که بتوانیم شما را درمان کنیم. اما متأسفانه می‌دانیم که درمان‌های ما عواقبی برای شما خواهند داشت که حتی ممکن است زندگی‌تان را دگرگون کند.»

من بیمارانی داشته‌ام که پس از سرطان رکتوم، سال‌ها و حتی در مواردی، دهه‌ها، به سبب عواقب بی‌اختیاری ادرار و شرم ناشی از آن، به سختی خانه را ترک می‌کردند.

در مورد مراحل بعدی دارو:

کاری که من واقعاً دوست دارم انجام گیرد این است که آزمایشی در مقیاسی بزرگ‌تر انجام دهیم. در محیطی بسیار متنوع‌تر. تا در مورد نرخ مؤثر بودن این درمان به پاسخی دقیق‌تر و واقعی‌تر برسیم.

پاسخ پرسش ما قطعاً ۱۰۰ درصد نخواهد بود. ببخشید. من باید زبانم را گاز می‌گرفتم. اما تصورم این است که این درمان به طور قطعی و ۱۰۰ درصد مؤثر نخواهد افتاد.

به همین دلیل است که می‌گویم ما باید آزمایشی دقیق‌تر و در محیطی با تنوع جمعیتی بیشتر انجام دهیم تا ببینیم می‌شود این درمان را همیشه به کار برد یا نه.